Verschenen in Civis Mundi Digitaal #61 op 30 juni 2018.

Over de asielcrisis debatteren is vragen om problemen. Wie niet meteen voorstander is van een opengrenzenbeleid is meteen een fascist of een racist. Maar stel nu dat het debat zou gaan over mensenhandel en crimineel geld. In dit essay zal ik proberen aan te tonen dat de enige menselijke manier om de asielcrisis aan te pakken bestaat uit het raken van de mensensmokkelaars in hun portemonnee.

Ik heb geen €10.000 om te emigreren, maar uit allerlei reportages en verslagen komt naar voor dat de “vluchtelingen” dergelijke bedragen en vaak meer betalen aan criminelen om in Europa te geraken. Het verbaast me steeds dat de journalisten dat gewoon optekenen of zelfs in hun documentaire tonen, maar dat niemand zich afvraagt waar dat geld vandaan komt? Het moet ook een immense hoeveelheid geld opleveren voor de criminele passeurs. Zou Europa dan niet beter het tapijt onder de voeten van die mensensmokkelaars vandaan kunnen trekken en het geld voor hun neus zelf inpikken?

Dit kan heel eenvoudig door geld te vragen voor een migratieprocedure. Een dossierkost vanaf pakweg 2500 euro en een all-in reispakket 10.000 tot 15.000 euro. De vluchteling kan dus een ticket kopen onder welbepaalde criteria. In bepaalde gevallen kan een sponsor in Europa garant staan omwille van humanitaire redenen. De aspirant vluchteling dient bij een Europese lidstaat naar keuze via een consulaat of ambassade een aanvraag in. Vervolgens legt die aspirant vluchteling zijn bewijzen voor asiel of voor economische migratie neer ter verificatie aan het loket. Zijn vingerafdrukken en zijn personalia worden ingegeven en het dossier wordt bekeken op ontvankelijkheid. Dit laat toe om de veiligheidsdiensten de rotte appels eruit te laten filteren. Het laat ook toe om te kijken naar diploma’s en geboortebewijzen te registreren. Een beroepsprocedure laat toe om éénmaal opnieuw te proberen indien een dossier fouten bevatte of fout geïnterpreteerd werd door de ambtenarij.

criteria

Uit wat zouden de criteria voor zo’n procedure moeten bestaan? Eén criterium is het universeel recht op politiek asiel, maar dan wel met de duidelijk melding dat asielshoppen niet zal lukken. Wie bedrog pleegt wordt meteen voor de hele Europese Unie uitgesloten van elke verdere procedure en zal indien hij ooit opduikt op het Europese grondgebied verwijderd worden of in de cel belanden. Wie in aanmerking komt kan vervolgens alle procedures voor het boeken van een ticket regelen via de diplomatieke vertegenwoordiging en krijgt een voorlopig visum voor zichzelf en zijn gezin (die uiteraard ook gecontroleerd werden in het vooronderzoek).  De intake-procedure kan bijvoorbeeld betaald worden door ngo’s of sponsors.

Eén keer aangekomen kunnen de asielzoekers instromen in het bestaande zorgsysteem van de lidstaat die hen wenst te ontvangen. De 10.000 euro die anders naar criminelen had gegaan kan dienen om het vervangingsinkomen te betalen, als borgstelling en als een soort lidgeld voor de sociale zekerheid.  Enkele voorwaarden die erbij komen zijn een plechtige belofte onder ede terug te keren indien de redenen voor de asielaanvraag vervallen en een verklaring onder ede geen criminele feiten te plegen en een inburgeringscursus en een taalcursus te volgen. Twee cursussen die zeer laagdrempelig en goedkoop aangeboden worden en hun nut meermaals bewezen hebben in de landen die het ernstig namen.[ii] Tevens moet de asielzoeker zijn kinderen verplicht naar school sturen en dit vanaf de eerste kleuterklas.

Stel nu dat een aspirant niet in aanmerking komt voor een asielprocedure. Dan zou eigenlijk een economische migratie verkocht kunnen worden. De voorwaarden zijn daar uiteraard strenger. Bij immigratie zijn contracten noodzakelijk. Een contract om zich te vestigingen in het land of de EU-lidstaat waar de aanvraag gedaan wordt. Een contract om geen criminele feiten te plegen op straffe van deportatie. Een contract om taal- en inburgeringscursussen te volgen[iv]. Een contract om binnen de drie jaar een opleiding af te ronden of tijdens de eerste drie jaar minstens de helft van de tijd betaald werk te hebben gehad en sociale bijdragen betaald te hebben. Wie enkel komt om te profiteren van de welvaartsstaat pleegt contractbreuk. Wat met vrouw en kinderen? Elke volwassene moet aan dezelfde eisen voldoen. Vrouwen dienen zich dus economisch in te schakelen. Lidgeld betalen en vervolgens werken en bijdragen. Kinderen worden hetzelfde behandeld als elk ander legaal kind. De kinderrechten zijn universeel en onvervreemdbaar van elk ingezeten kind. Met die extra voorwaarde dat de schoolplicht vanaf de eerste kleuterklas geldt en alle wettelijke eisen qua inentingen minutieus opgevolgd dienen te worden. Vrouwenbesnijdenis is verboden en dit moet op voorhand contractueel bevestigd in een contract met een nietigheidsclausule indien dit vastgesteld wordt. De keuze is bij inbreuken gevangenis of repatriatie. In dat geval riskeert het hele gezin deportatie en verbeurdverklaring van alle opgebouwde sociale rechten.

Een moeilijker probleem is indien kinderen van deze betaalvluchtelingen criminele feiten plegen. Wettelijk kan de ouders niets gemaakt worden. Dus in tegenstelling tot de ouders kunnen die misdrijven of misdaden niet als een vorm van contractbreuk gezien worden en kan dit dus niet tot deportatie leiden. De enige sanctie die daarop kan volgen is dus het verlies op het recht tot naturalisatie indien de feiten erg genoeg zijn om een jeugdrechter dit te laten beslissen. Bij meerderjarigheid kan dan de verblijfsvergunning ingetrokken worden en alsnog deportatie volgen.

Business model op de schop

Het klinkt eenvoudig, maar eigenlijk is het ook niet veel moeilijker. De mensensmokkelaars zullen enkel nog criminelen en terroristen overhouden als klanten en eigenlijk stort hun business model in. Het lucratieve aspect van de mensensmokkel wordt onderuitgehaald. De drama’s op de Middellandse Zee zijn voorbij en de kustwacht kan piraten, smokkelaars en criminelen nu ook als criminelen behandelen en hun bootjes kelderen of enteren. Gedaan met de komedie en gespeelde verontwaardiging omdat er onschuldige slachtoffers onder de opvarenden zijn. Wie na de invoering van een legale migratie nog de illegale weg kiest, moet niet komen janken.

De asielcrisis brengt ook geld op en dit keer voor de maatschappij en niet meer voor een internationale georganiseerde misdaad. De migratie zou zich min of meer zelf moeten betalen. De spreiding van de vluchtelingen kan ook contractueel opgelegd worden zodat gettovorming in grootsteden tegengegaan kan. Wie officieel naar Europa komt via legale weg, moet immers in de hem toegewezen gemeente verblijven op straffe van contractbreuk en deportatie. Elke verhuis kan enkel omwille van legitieme redenen zoals werk, school of huwelijk. Het samenhokken en werken in sweatshops in het zwarte circuit zou op die manier verijdeld moeten kunnen worden. Dit is geen beperking van grondrechten dit is een afspraak in ruil voor een verblijfsvergunning. Een contract.

Het klinkt allemaal heel eenvoudig en minder complex dan de huidige slechte organisatie met het Dublin-akkoord, een hele vluchtelingenindustrie van NGO’s en advocaten die nota bene op kosten van de Staat (de vluchtelingen krijgen desgewenst pro deo-advocaten of advocaten die als voogd optreden en daarvoor vergoed worden met belastinggeld). Het laat ook toe om een bevolkingsregister van migranten aan te leggen zodat in heel Europa misbruiken aangepakt kunnen worden en criminele netwerken ontmanteld kunnen worden. Het excuus van beroepsdo-gooders om criminelen bij de hoop sukkelaars te catalogeren wordt onbruikbaar.

Een ander voordeel zou kunnen zijn dat na een opleiding in Europa een nieuwe elite met terugkeerpremies (op basis van hun sociale bijdragen tijdens hun verblijf) naar de landen van herkomst kan terugkeren om hun eigen land op te bouwen en hun burgerplichten daar te vervullen. De huidige uittocht van jonge mensen is immers een aderlating voor hun eigen maatschappij. Een maatschappij die massaal aanzet tot een trek naar Europa om nadien via louche organisaties zoals Western Union of hawala-banken geld uit Europa doorgesluisd te krijgen. Geld dat nog meer mensen daar gek maakt, maar dat in praktijk eigenlijk belastinggeld en geld uit de sociale zekerheid is dat Europeanen wel hebben moeten verdienen voor hun eigen welvaartstaat. Die geldstroom is velen male groter dan de ontwikkelingshulp en mede oorzaak van die onhoudbare toestroom naar Europa.

Eurostat publiceert statistieken (hoewel die niet helemaal correct blijken te zijn aangezien het enkel om overschrijvingen per bank gaat en Hawala-bankdiensten die bij Somaliërs, Afghanen en andere moslims populair zijn niet bevatten.

West-Europa heeft een serieus probleem met cross-border remittances. Enerzijds door Oost-Europeanen die binnen de 28 lidstaten geld naar huis sturen en anderzijds door niet-EU-ingezetenen die geld naar huis sturen. Een ding dat vroeger via een postmandaat ging en wat ook een hilarische roman Le mandat door Sembene Ousmane opleverde.[v]

Hawala-bankiers zijn de bankiers van terroristen en criminelen en ze doen dienst bij het witwassen.  Henk van de Bunt van de Erasmus Universiteit in Rotterdam deed meerdere studies naar georganiseerde misdaad en regelmatig schreef hij daarbij over het hawala-systeem.[vi]

De remittance outflows in Frankrijk en vooral het Verenigd Koninkrijk (waar de meeste economische vluchtelingen naartoe willen om in het zwarte circuit onder te duiken) zijn afkomstig uit persoonlijk transfers. Wat via het ondergrondsbankieren van de Hawala en aanverwanten het land uitstroomt aan deviezen is onbekend. Eigenlijk zou elke vorm van verzenden van cash geld via een niet bancair systeem buiten de wet gesteld dienen te worden. Wie geen transparantie wil over het geld dat ie verzendt, heeft allicht ook geen fatsoenlijke verklaring over de herkomst van het geld.

Luxembourg (4,8 miljard euro) en Duitsland (2,8 miljard euro) waren in 2016 de belangrijkste bronnen voor deze ‘personal transfers’ naar Marokko (2 miljard euro) en Portugal (1,3 miljard euro). Dat Marokko als staat niet graag zal meewerken is duidelijk want alleen al via officïele weg ontvangen ze 2 miljard euro cash in hun economie. Het ondergrondse circuit levert allicht ook een hallucinant bedrag op uit cocaïne en wiethandel. Een maatregel tegen het verzenden van geld uit vervangingsinkomens van nieuwkomers naar de landen van herkomst dient dan ook ingevoerd.

Enkel door de financiering van de mensensmokkelaars droog te leggen en door de pijplijnen met geld naar de landen van herkomst dicht te draaien zal het asielprobleem ooit opgelost raken. Het gaat al lang niet meer over het zoeken van een beter leven. Diegene die wel degelijk een beter leven zoeken of zich verplicht zien dit te doen hebben recht op een systeem dat gereguleerd en fair is. Die mensen moeten niet in de armen van criminelen gedreven worden.

De aantrekkingskracht voor profiteurs en criminelen zal vanzelf verdwijnen indien ook de geldstromen aangepakt worden en bij criminaliteit zwaar opgetreden wordt. De vraag is alleen of ook maar één politicus bereid is die analyse te maken of zoals in dit korte essay even onbevooroordeeld enkele opties te bekijken. Studies genoeg om gegevens uit te halen.

Bibliografie

de Regt, AJ, and I het Huis. 2005. “Tussen dwang en dialoog. Maatschappijoriëntatie in inburgeringscursussen.”  Sociologie 2 (3):382-406.

Huddleston, Thomas, Jan Niessen, and Jasper Dag Tjaden. 2013. Using EU Indicators of Immigrant Integration

Final Report for Directorate-General for Home Affairs. Brussel: Directorate-General for Home Affairs.

Koopman, M. 2016. “Cultureel-etnische en religieuze diversiteit in de inburgeringscursus: De representatie van de Nederlandse samenleving in de lesmethode ‘Welkom in Nederland: Kennis van de Nederlandse Maatschappij voor het inburgeringsexamen’.”

Lems, Matthijs, and Semin Suvarierol. 2012. “De inhoud van ‘burgerschap’in de inburgeringscursus en burgerschapsonderwijs.”  Beleid & maatschappij 39 (3):280-296.

Lodder, J. 2011. “Inburgeringscursussen, een onderzoek naar de opvattingen van vrijwillige en verplichte inburgeraars in Den Haag, Delft en Breda.”

Sembène, Ousmane. 1966. “Le mandat, Paris.”  Présence africaine:87.

Van de Bunt, Henk. 2008a. “A case study on the misuse of hawala banking.”  International Journal of Social Economics 35 (9):691-702.

Van de Bunt, Henk. 2008b. “The role of hawala bankers in the transfer of proceeds from organised crime.” In Organized crime: Culture, markets and policies, 113-126. Springer.

---

[i] (Huddleston, Niessen, and Tjaden 2013)

[ii] http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Migrant_integration_statistics_introduced

[iii] “The pies show the correlations across the indicators, measured as gaps of the foreign-born population compared to the total population. Red indicates negative correlations (the higher one indicators, the lower the other) and blue positive correlations (the higher one indicators, the higher the other). Higher correlations across areas are circled in orange. Correlations below 0.5 (e.g. ) can be ignored as well as higher correlations between indicators within the same areas. This calculation is provided by David Reichel from the International Centre for Migration Policy Development “

[iv] Over inburgeringscursussen is best wel veel onderzoek gedaan: (de Regt and het Huis 2005, Lodder 2011, Lems and Suvarierol 2012, Koopman 2016)

[v] (Sembène 1966)

[vi] (Van de Bunt 2008b, a)