Dit stukje van me verscheen in Civis Mundi Digitaal #61 op 30 juni 2018. Het was de voorbode van de klimaatjongeren die door scholen aangezet werden te spijbelen.

Na jaren van strijd tegen religieuze indoctrinatie op lagere en middelbare scholen in de jaren 1970 en 1980, leek het onderwijs gezuiverd van het zieltjes winnen. Helaas valt steeds meer een nieuw soort indoctrinatie op. Een ideologische en politieke indoctrinatie die de volle goedkeuring en die steun krijgt van de media.

De aanleiding van dit essay waren verschillende reportages van het journaal van de Vlaamse openbare omroep VRT. Reportages over jonge schoolkinderen die betoogden tegen verkeer in de buurt van hun school. Leerkrachten en schooldirecteur kregen een free podium om over een onderwerp te fulmineren waar ze geen verstand van hebben: luchtvervuiling door auto’s. Even buiten beschouwing gelaten dat het curriculum van die leerkrachten geen hogere scheikunde bevatte en ze geen enkele kwalificatie bezitten om het onderscheid te maken tussen fracties afkomstig van uitlaatgassen en andere fracties. Zelfs indien ze inhoudelijk gelijk zouden hebben over de luchtvervuiling dan nog is het onbegrijpelijk dat de openbare omroep die betogingen zo positief ontving en zelfs van tendentieuze commentaar voorzag. Het onaanvaardbare is het gebruik van schoolkinderen voor een politieke agenda en het compleet negeren van de verwerpelijkheid van dergelijke praktijken.

Oliver Twist-onderwijs

Schoolkinderen worden nog steeds massaal uit bedelen gestuurd door juffen en scholen. Niet meer voor de missies natuurlijk. De kinderen die niet beter weten worden sociaal onder druk gezet om allerlei dure rotzooi te verkopen voor zogenaamde goede doelen, nieuwe schoolgebouwen enzovoort. Charles Dickens’ boeken lijken wel de handleiding die de scholen volgen. De vraag is of scholen als taak hebben kinderen te leren bedelen?

De nieuwste trend is om kinderen ook te gebruiken om ze voor de politieke agenda’s van de favoriete politieke partijen van leerkrachten in te zetten. Studies wijzen uit dat de politieke voorkeur van de meeste leerkrachten groen en links blijkt. Niks mis mee als ze hun overtuigingen bij de kapstok achterlaten alvorens aan de les te beginnen. Kinderen moeten vervolgens schoolstraten autovrij helpen maken, moeten lesjes afdraven over fijn stof, stikstof en andere polluenten die volgens de leerkrachten en de politieke lobby voor wie ze opkomen “dodelijk” zijn. Dat het politieke propaganda is daar lijkt niemand bij stil te staan. Dat de timing geen toeval is al evenmin. De media maken gretig gebruik van quotes van kleine kinderen die verplicht door juffen betogen op de speelplaats of voor de schoolpoort.

Ouders buiten spel

Nochtans bestaat er zoiets als de wettelijke neutraliteit van het onderwijs. De scholen gaan voorbij aan het feit dat de ouders of de voogden eigenlijk gehoord dienen te worden alvorens hun kroost misbruikt wordt voor politieke doelen. Dat bepaalde ouders instemmen is hun zaak. Dat leerkrachten kinderen onder druk zetten om erbij te horen en de “waarheden” van de juf te verkopen is een heel ander verhaal. Het argument dat je niet tegen het leefmilieu kan zijn, vormt geen excuus om de smetteloze kinderzieltjes te gebruiken in een maatschappelijk of politiek debat. De taak van de scholen is om kinderen onderwijs te geven, niet om ze te indoctrineren. Los van elk wetenschappelijk argument betreffende deze of gene milieuproblematiek dienen scholen zich aan de wet te houden en die zegt dat de ouders verantwoordelijk zijn voor hun minderjarige kinderen. De school heeft zich daar niet in de plaats van de ouders te stellen en al zeker niet als het over politiek hete hangijzers gaat.

Scholen hebben eindtermen of leerplannen. Dusver horen leren bedelen en betogen daar niet bij. Politiek activisme evenmin. De school moet een vrijplaats zijn waar politiek niet thuis hoort, geen kweekschool van fanatici.

Deze indoctrinatie over luchtvervuiling – een vervuiling nota bene die in alle voorgaande eeuwen sedert de industriële revolutie veel erger was – is een inbreuk op het ouderlijke gezag. Het is een trend die binnen bepaalde kringen acceptabel geacht wordt. Zo moeten kinderen dienen om hun ouders te verbieden om te roken. In huis en in de auto. Los van het feit dat ondergetekende zelf een grondige hekel had aan de sigaren van zijn papa in de auto op zondag, lijkt het een brug te ver als de overheid of zelfs enkele schooljuffen zouden gaan bepalen wat de individuele burger in zijn eigen huis of auto doet. Het afschilderen van gedrag van ouders als kindermishandeling zonder dat enig wettelijk kader derhalve bestaat is stuitend. Enige inconsequentie is de fanatici ook niet vreemd. Thuis wiet roken kan dan weer wel, maar tabak is wel kindermishandeling. Het vreemdste is dat politici die met dergelijk stupide voorstellen afkomen niet uitgelachen worden. De angst om niet politiek correct te zijn is ondertussen zo erg dat ingrepen op fundamentele vrijheden van burgers en ronduit belachelijke bemoeizucht van de overheid plots normaal moeten blijken. De volgende stap is allicht het verbieden van obesitas-veroorzakende levensstijlen en zwaarlijvige ouders via hun kinderen laten verraden bij een soort obesiStasi geleid door groenlinkse schooljuffen.

Mag je kinderen tegen ouders gebruiken?

Het opzetten van kinderen tegen hun eigen ouders is zelfs een zeer bedenkelijke praktijk. Het was een praktijk tot in de perfectie uitgewerkt in de voormalige DDR. Ouders vreesden hun eigen kinderen. Idem in het China van Mao waar kinderen gebruikt werden om ouders naar heropvoedingskampen te sturen. Indien leerkrachten dezelfde indoctrinatie zouden overwegen tegen achterlijke geloofsovertuigingen en moslimkinderen bijvoorbeeld zouden opzetten tegen het geloof van hun ouders dan zou het kot te klein blijken. Stikstof is natuurlijk geen gewelddadig bijgeloof uit de 7^de eeuw.

Het cultiveren van nieuw bijgeloof tegen auto’s of tegen de industrie is veel gemakkelijker, want het raakt mensen niet in hun religieuze overtuiging en dus zal de reactie ook niet als gemeenschap zijn, maar hoogstens individueel. De drempel om te revolteren tegen het misbruik is dan ook veel hoger. De school riskeert ook geen juridische sancties betreffende godsdienstvrijheid door beroepsklagers. Dat na CO₂, nu ineens stikstof of NOX (bekt lekkerder en klink bovendien als je reinste vergif) de boosdoener is, komt uit de koker van marketing-figuren bij de milieulobby.

De uitleg baat het niet dan schaadt het niet is een grove vergissing. Leugens, hypocrisie en bijgeloof schaden altijd. Helaas is ook de hetze tegen kunststof of tegen luchtvervuiling vaak niet meer dan een opeenstapeling van leugens en onzin. De beruchte plasticsoep in de oceanen is een doelbewuste agendasetting door bepaalde milieugroeperingen en het lobbywerk werpt vruchten af want zelfs de Europese Commissie bevorderde het onlangs ineens tot hoogste prioriteit. Niet omdat het zo’n immens probleem is, maar omdat het voorzien van steeds dezelfde uit de context gerukte beelden verontwaardiging oproept bij het grote publiek en inspeelt op domheid en angst. Niet dat één van de scholieren ooit al die plasticsoep in het echt zag (zelfs niet op schoolreis naar de zee). Ongefundeerde angst en domheid zijn bewezen recepten om geld in te zamelen en groepen te mobiliseren. Wie er beter van wordt kom je uiteraard nooit te weten. Dat het een vorm van populisme is die vaak andere doelen moet helpen bereiken dan diegene die bekend gemaakt worden is typisch. Dat de Europese Commissie graag relevant wil overkomen en zich blindelings in een artificieel opgeklopt verhaal stort en plots rietjes, roerstokjes, vorkjes enzovoort wil in de ban doen is behoorlijk lachwekkend. Wie zag al ooit een rietje of een frietvorkje in de zee drijven? Of in een meer of rivier? Wie plasticsoep wil zien moet gewoon bij een sluis of schot gaan filmen. Daar drijft al wat toekomt over langere tijd (en het wordt daar ook uitgevist door de overheid). Zoals daar vroeger ook hout, dode koeien enzovoort dreven. Afgezet tegen te kubieke tonnen water die dagelijks passeren en het feit dat het daar achterblijft, kan iedereen die een beetje logisch nadenkt wel bedenken dat het probleem ten eerste controleerbaar is en ten tweede zeer sterk overroepen. Maar een gruwelijk vies beeld van onbekende herkomst steeds herhalen helpt dus beter dan mensen vragen zelf na te denken en zelf rond te kijken. De intellectuele luiheid is een bron van inkomsten voor milieugroeperingen allerhande.

Sociale media verergeren leugens

De rol van de sociale media is kwalijk, omdat ze de meest fanatieke en obscure lobby-groepjes een platform geven om fake news te verspreiden. Fake nieuws dat voordien het alleenrecht leek van de overheden. Professionele bureaus bedenken campagnes die vooral dienen om te choqueren en als enig doel bijvoorbeeld hebben de consumptie van vlees of het gebruik van verbrandingsmotoren te helpen verbieden. Niet alleen is het rabiate veganisme achter allerlei zogenaamde dierenrechtenacties gevaarlijk, het is een ideologie die verdedigd wordt door mensen die denken dat het doel de middelen rechtvaardigt. Een redenering die in de geschiedenis al vaker meer kwaad dan goed deed. De stap naar terreur is voor dergelijke fanatici altijd zeer klein gebleken.

De meeste van die nieuwe ideologische thema’s volgen hetzelfde stramien. Zo ook de anti-auto-campagne. De terreur tegen de automobilist wordt nu via diens eigen kroost gevoerd. De kinderen worden misbruikt om de mobiliteit van de ouders te fnuiken (vaak ten nadele van het kind). Zelfs indien er één positief element te bedenken viel om kinderen in te zetten als soldaten tegen de auto’s van hun ouders dan dient de vraag zich aan: wat zal het volgende zijn?

Het meest verwerpelijke is trouwens dat het opvalt dat het geen alleenstaande voorvallen zijn, maar dat systematisch in bijna alle scholen in bepaalde regio’s dezelfde acties opduiken. In Antwerpen op stadsscholen bijvoorbeeld, terwijl er gemeenteraadsverkiezingen aankomen en bepaalde partijen een autovrije stad willen en anderen de burgers willen plukken via lage-emissisiezones. Dit kan slechts één zaak betekenen. Dat er een organisatie achter zit. Een organisatie die zichzelf echter op de achtergrond houdt en de manifestaties wil laten voorkomen als grassroots bewegingen. Zogenaamd bezorgdheid van kleine kinderen (ingefluisterd door juffen). Alsof enkele ouders en een hoop kinderen uit een lagere school plots spontaan begaan zouden zijn met de hoeveelheid stikstof in de lucht op hun speelplaats. Stikstof dat noch die kinderen, noch die ouders kunnen meten en waar ze meestal niks vanaf weten behalve dat een gezagsfiguur hen leerde dat het “dodelijk” is. Zo dodelijk dat ze het als mest in hun bloempotten of tuin steken thuis. Niet dat de kinderen op de speelplaats bij bosjes doodvallen, maar pseudowetenschappers verklaren dat elke dag 4000 mensen sterven ten gevolge van stikstof. Waar die begrafenisstoeten dan passeren blijft de grote vraag. De geheime organisatie achter die gecoördineerde acties met kinderen is wat mij het meeste verontrust.

In de jaren 1950 hebben tienduizenden lagere scholieren zilverpapier (aluminiumfolie) verzameld voor de “arme negertjes” van katholieke missionarissen. Een compleet nutteloze en domme actie, bleek decennia later. Ook een grote leugen overigens, al die proppen belanden gewoon in de vuilnisbak. Achteraf bekeken vraagt een moderne lezer zich allicht af hoe al die leerkrachten en kinderen zo stom konden zijn en waarom ouders zo meegaand waren. Het bleek immers gewoon een manier van manipuleren. Een manier van de hersentjes kneden.

Misschien dat het eens tijd wordt dat ouders eisen dat de manipulatie en indoctrinatie van hun kinderen ophoudt. Dat scholen zich met hun kernactiviteiten bezighouden en alles wat geloof, ideologie en politiek aangaat als het exclusieve domein van de ouders beschouwen en daar dus zo ver mogelijk van af blijven.