Wat hebben jeans, strips en moderne kunst met elkaar gemeen? Bijvoorbeeld een flamboyante zakenman die kunstverzamelaar was en wiens reclame-uitingen tegenwoordig zelf verzamelobjecten zijn. Het verhaal van Pierre Salik.

Wie opgroeide in de tweede helft van de jaren 1970 kent de kangourak. De onmisbare buidel rond de lenden op schoolreis of andere uitstap. Elke scout of voetballer had er één. En bij elk regenjasje zat een zelfklever van Kuifje.

Ze hadden nog andere producten zoals regenbroeken, maar de regenjasjes waren het succesproduct. Door de vele kleuren probeerde de producent meerdere exemplaren te verkopen per kind of volwassene, maar of dat in de zuinige jaren na de oliecrisis lukte…

Het was een product waarmee de Belgische ondernemer Pierre Salik enorm veel succes had. Een zakenman die in Brussel veel mensen kende, waaronder Hergé. Salik was naar het schijnt een intimus van de afgetreden koning Leopold III.

Salik maakte zijn fortuin met jeansbroeken. En daarvoor maakte ie ook al reclame in het weekblad Kuifje. Wie beter om reclame te maken voor jeans dan Lucky Luke.

Pierre Salik was de zoon van Jacob Salik een joodse handelaar in kleding. In 1964 nam hij het bedrijf van zijn overleden vader over. Een bedrijf dat na de Tweede Wereldoorlog van textielhandel op productie was overgeschakeld. De jonge Pierre zag een gat in de markt voor jeansbroeken. Het opvallende Amerikaans lijkende woordlogo SALIK werd in de jaren 1960 in Europa even bekend als Lee Cooper of Levi’s.

De textielbaron was niet enkel een liefhebber van strips. Hij bezat ook schilderijen van Monet, Modigliani en vooral René Magritte. In 2017 verkocht Christie’s ‘La corde sensible‘ uit zijn collectie. Het was meteen de duurste Magritte ooit (ergens rond de 16 miljoen euro). Na die opmerkelijke veiling beweerde Pierre Salik dat niet hij maar iemand anders de eigenaar was. Hij zou de afgelopen jaren zijn tientallen Magrittes allemaal verkocht hebben.

De Brusselse zakenman kreeg het zoals elke ondernemer meermaals aan de stok met de fiscus, maar won na eindeloze en dure processen én wist zijn naam te zuiveren. Eind jaren 1980 en de jaren 1990 kwam zijn naam dus vooral in de Franstalige gerechtelijke journalistiek voor. Dikwijls heel tendentieus omdat de lekken steeds vanuit de fiscale administratie of justitie kwamen.

Zoals vaker trekken zeer rijke mensen met een buitenverblijf in Knokke politici van allerlei slag aan. Zeker als de zakenman al eens een duur horloge cadeau doet aan zijn gasten. Onder politieke journalisten deden de gekste verhalen de ronde over PS-politici en Brusselse politici in het algemeen. En over hun polshorloges waaraan ze zouden herkenbaar zijn.

De ondertussen hoogbejaarde man (geboren in 1930) kende niet enkel succes. Zijn bedrijf Kid Cool met kinderkleding ging failliet. Dat leidde opnieuw tot een vendetta met de fiscus. Processen die de overheid uiteindelijk verloor in 2013.

De fabriek in Quaregnon is tegenwoordig een meubelzaak.