Een gepensioneerde Marokkaanse imam uit Molenbeek beroert al dagen de gemoederen op de sociale media. Politieke kopstukken zoals Theo Francken (N-VA) en Georges-Louis Bouchez (MR) fulmineren dat het schande is dat een ‘haatimam’ de Belgische nationaliteit en verblijfsrecht ontvangt uit handen van het Franstalige Brusselse Hof van Beroep. Terwijl de Staatsveiligheid de man een spion, antisemiet en moslimextremist noemde in 2019. ‘Links politiek vonnis’ of toch niet?

Wie het verhaal probeert te reconstrueren stuit op een aantal op zijn minst tegenstrijdige of toch erg knullige acties.

Lees mijn artikel op Doorbraak:

10/8/2024 Gepensioneerde ‘haat-imam’ mag Belg worden

Voor de liefhebbers geef ik nog wat extra achtergrond of dingen die mijn artikel niet haalden, maar best wel anekdotisch interessant kunnen zijn.

Het lijkt op het eerste zicht uiteraard onbegrijpelijk of zelfs wraakroepend dat een imam die de meeste tijd zelfs niet in België blijkt te wonen, geen van de drie landstalen spreekt en alle normen en waarden van dit land verwerpt, die bovendien in Belgische en Nederlandse moskeeën haat predikt … dat juist die man van een rechtbank zowel de nationaliteit als het verblijfsrecht krijgt tegen advies van veiligheidsdiensten en parket in.

Dat vergt enige uitleg. Wees gewaarschuwd. Bovenop de normale verontwaardiging zal extra verontwaardiging komen.

Wat extra context:

Nochtans woonde en werkte Toujgani als hoofdimam in Molenbeek. Dit sinds 1982. Toujgani zou elf kinderen hebben in België, die hier met zijn kleinkinderen wonen. 40 jaar zogezegd geen vuiltje aan de lucht. De man is pensioengerechtigd als bediener van de eredienst en leerkracht.

Toujgani vestigde zich als imam en leraar islamitische godsdienst in Sint-Jans-Molenbeek. Vanaf 1985 predikt hij in een door de Moslimbroederschap opgerichte moskee. De beruchte Al Khalil-moskee. Het probleem is dat Mohamed Toujgani geen randfiguur blijkt.

Veel uitgewezen imams bezondigen zich aan schijnhuwelijken, fraude, spionage, opruiing, ronselen voor jihadisme… zoals vaker blijkt uit beslissingen van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen waar gul geciteerd wordt uit rapporten van de Staatsveiligheid. Dat laatste kan je ook anders lezen. Alsof die beschuldigingen een vast riedeltje zijn van de Staatsveiligheid. Verdachtmakingen met andere woorden.

Uitgewezen Marokkaanse imams zijn steevast betaalde spionnen en fungeren daarnaast dikwijls als ronselaars of scheppers van ‘jihadistische sfeer’. Ze passen hun preken aan afhankelijk van het publiek (moslimbroeders of andere salafisten). Althans zo melden rapporten van de veiligheidsdiensten.

Maar hoe accuraat zijn die rapporten? In het arrest van het Hof van Beroep staat (mijn vertaling) het volgende. (Ze schrijven trouwens zijn naam steeds Tojgani in plaats van Toujgani):

‘De lezing van de vier eerste nota’s van de Staatsveiligheid laat evenmin toe om te begrijpen op welke elementen deze zich baseert om meneer Tojgani te beschouwen als actief betrokken in clandestiene spionageactiviteiten ten gunste van Marokko.’

‘Het Comité I komt tot dezelfde vaststelling in haar onderzoeksrapport wanneer ze onderstrepen dat “in de nota’s gezonden aan de procureur des Konings te Brussel, de dienst het luik extremisme van de analyse opsmukt met concrete voorbeelden – maar gedateerd – terwijl het luik spionage en inmenging slechts zeer magertjes voorzien was van tastbare elementen”’.

‘Zoals ook de eerste rechter terecht aangaf, valt het te betreuren dat de exacte inhoud van de preken, sermoenen, tussenkomsten enzovoort van meneer Tojgani, niet geciteerd worden door de Staatsveiligheid. Bij afwezigheid van exacte elementen, is het hof niet in staat om de analyse gemaakt door de Staatsveiligheid te controleren en kan ze slechts vaststellen dat de aangeleverde informatie onvoldoende is om het bestaan van ernstige persoonlijke feiten te bewijzen’.

Eigenlijk is het schandaal dus vooral de aanpak van de hele zaak en het feit dat de Belgische staat überhaupt die zaak kon verliezen in een rechtbank. Want eigenlijk laat dat enkel twee conclusies over: ofwel verknoeide parket en staatsveiligheid de boel knullig, ofwel behandelden ze de imam slecht en bevooroordeeld.

Er liepen dus twee rechtszaken. Door de naturalisatiezaak te winnen, wint de imam eigenlijk beide. Althans dat beweert zijn advocate. Volgens Colombe Dethier is de staatssecretaris niet bevoegd als iemand Belg mag worden, want de Dienst Vreemdelingenzaken hoort niet te oordelen over Belgen.

Ondertussen weigerde toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (cd&v) de aanvraag tot verblijfsvergunning. Omdat Toujgani in Marokko verbleef kon hij ineens tien jaar het Belgisch grondgebied niet meer betreden. Bizar genoeg beweerde Toujgani de beslissing te laat te hebben vernomen zodat de termijn om deze te betwisten bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen al verlopen bleek. Die termijn is 30 dagen.

Lees vooral mijn artikel op Doorbraak.